πυρήφατος

-ον, Α

(ποιητ. τ.) (για μυλόπετρα) αυτός που συντρίβει το σιτάρι («πέτραν... πυρήφατον Δάματρος λάτριν», Ανθ. Παλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < πυρός «σίτος» + -φατος (< θείνω «φονεύω» — για την εναλλαγή θ- / φ- βλ. λ. θείνω), κατά το μυλή-φατος].